"Er is nooit een tweede kans om de eerste keer indruk te maken." Elisa Savi citeert Oscar Wilde en lacht. Hij weet dat dit niet altijd het geval is. Moni Ovadia leek haar een "raar" toen ze hem ontmoette in Ostuni, in 1991, bij gemeenschappelijke vrienden thuis. 'Vanuit de vervallen auto had hij supermarktzakken vol met papieren, snoep, lege plastic flessen gelost …' s Nachts was hij wakker en studeerde Grieks en Russisch, bij zonsopgang viel hij in slaap en kwam halverwege de middag weer tevoorschijn. We ontmoetten elkaar daar drie zomers op rij: voor mij leek hij maar een vlinder ».
Zijn opdruk is heel anders: "Ik arriveer en zie deze prachtige dochter de ladder afkomen. Elektrocutie »herinnert hij zich Ovadia, geboren in Bulgarije in een Joods-Sefardische familie en opgegroeid in Italië ("Vluchteling zijn, was een buitenlander fundamenteel voor de opbouw van identiteit"), een kunstenaar die onderscheidingen afwisselt met eredoctoraten en erkenning voor zijn burgerlijke inzet. "Ik ben het niet vergeten, maar pas in 1995, de avond van het debuut van mijn show Dybbuk , Ik voelde me bekeken als een mens, niet als een artisjok ».
Acht jaar psychoanalyse
In welke periode van de reis van uw leven was u?
M.O. Ik was 49 en een half jaar oud. Ik had mezelf 'gedefinieerd' als persoon na acht jaar analyse, vier keer per week (ik ging daarheen vanwege angstige angstneurosen, op bepaalde momenten kon ik niet eens de straat oversteken), en theatraal: er was geweest Oylem Golem (de show die het onthulde aan het grote publiek, red.), maar veel dingen waren nog steeds "geagiteerd".
E.S. Toen ik 32 was, zat ik op het hoogtepunt van mijn carrière als kindermodeontwerpster, zelfs als salaris. Moni, aan de andere kant, was "erg gelekt" met geld: hij verdeelde zich onder de appartementen van vrienden en liep rond met boodschappentassen als koffers. Ik, die precies het tegenovergestelde ben, bevolen op de rand van paranoia …
M.O. Gewoon een klein beetje. (lacht)
E.S.… Ik dacht dat de bijeenkomst te belangrijk was voor deze onzin, en dat je in ieder geval niet het recht hebt om van mensen te veranderen. Als je er geen zin in hebt, is het beter om de persoon direct te veranderen.
Het voorstel in Griekenland
M.O. Gelukkig voor mij was zijn vader net zo goed een puinhoop als ik!
E.S. Het Oedipus-complex was er natuurlijk bij betrokken.
M.O. Hij was dol op zijn vader (Alberto Savi, directeur fotografie voor mythische drama's zoals I promessi sposi en schilder, red.).
Wanneer besloot u te trouwen?
M.O. Vroeg ik hem op Sardinië.
E.S. Nee. Op Sardinië kreeg je de impuls toen je me in de blauwe top zag: je vertelde me niets. Het was in Griekenland.
M.O. Explosief lichaam, loopgevaar …
Het geeft een vleselijk beeld van zichzelf, Moni. We dachten dat het spiritueel was.
M.O. Ik ben vleselijk, gepassioneerd, maar respectvol: als kind had ik ruzie met klasgenoten die naar leeftijdsgenoten gingen fluiten … De echte mens is de vrouw. God schiep het later omdat hij, kijkend naar het mannetje, concludeerde: laat me een betere maken, ga.
Bruiloft met muziek
Sardinië of Griekenland, Elisa accepteert.
E.S. Niet precies. Ik was gepleisterd, ik probeerde tijd te winnen. Maanden zijn verstreken. Om te beslissen nam ik uiteindelijk een vel en verdeelde het in tweeën. Column van ja: ik ben verliefd, hij is intelligent, aardig, goed. Nee … ik schreef net "ik ben bang". En aangezien je de angst niet in bedwang kunt houden …
Kies je voor een joodse ceremonie, met gebroken glas en dans?
E.S. Nee, ik had me moeten bekeren. Burgerlijke plechtigheid in Scarperia del Mugello, het land van herkomst van vader, met 36 gasten. Maar de muziek was er …
Ze lachen als ze denken aan de cadeautjes die ze als grap kregen, 20.000 tandenstokers en een kitscherige hond van keramiek.
Is lachen een van de geheimen van de relatie?
E.S. Ja, en we lachen onszelf vaak uit vanwege onze gebreken.
Kerel?
M.O. Ze heeft de bijnaam generaal Duarte, ik word op verschillende manieren bespot.
E.S. Als hij grote eerbetuigingen ontvangt - die iedereen in verlegenheid brengt, moet hij eerst - de grap "verkleinen".
Een goeroe van onze tijd
In feite wordt Moni de laatste tijd gezien als een goeroe.
E.S. Nu spreek ik niet als echtgenote, maar als toeschouwer: op dit historische moment is er een gebrek aan figuren die inspiratie bieden en de weinigen die blijk geven van intellectuele eerlijkheid, consistentie, worden erkend als referentiepunten.
Geen narcistische verleiding?
E.S. Moni is supernarcissus, uh! Hij zou dit werk niet doen als hij dat niet was. Godzijdank, hij is een bewuste narcist.
M.O. Ik ben niet meer zoals vroeger, ik had veel voldoening … En dan kan ik de zelfgerapporteerde mensen niet uitstaan die in Sicilië goed definiëren: "nuddu miscatu cu nenti", niets gemengd met niets.
Ben je aan het vechten?
E.S. Natuurlijk wel, en soms niet in het minst. Hij plaagt me omdat ik voorzichtig ben met geld.
M.O. Hier is de Jood daarentegen niet.
E.S. Ik heb zelfs een angstige relatie met geld. Er zijn er die de gewoonte hebben om niet te betalen (zoals elke freelancer weet), en soms worden de vergoedingen na twee jaar betaald. In 2021-2022 niets voor acht tot negen maanden, we hadden 70 euro op de rekening en de hypotheek voor dit huis (een loft die ze verbouwde in Milaan, red.) Ter ere. Moni is fatalistisch, ik geef me zorgen.
M.O. Laten we duidelijk maken: Elisa is buitengewoon vrijgevig en houdt me absoluut niet tegen. Voor mijn Joodse opleiding, als iemand mij vraagt, geef ik gewoon, het is niet mijn taak om te beoordelen waarom hij het doet. De Talmoed legt uit dat als je een arme man een lening geeft door zijn deken als onderpand te krijgen, je die 's avonds toch moet terugbetalen. Dit is de ethiek waarin ik ben opgegroeid, geven is het beste wat je kunt doen. De enige luxe die we ons kunnen veroorloven, zijn menselijke relaties.
De uitvinding van de zuccotto
Elisa, was de klassieke "carrièrevrouw": heb je soms geen spijt van je vertrek?
E.S. Nooit. Ik koos voor een gedeeld levensproject dat me overtuigde. Ik had een geest: ik stelde me oud voor, het bedrijf gaf me het gouden horloge voor mijn pensioen en ik ging terug naar de katten … Het idee om samen te werken kwam later, we begonnen in 2002 met de kostuums van De violist op het dak .
M.O. Ze is een buitengewone kostuumontwerper. Zo briljant als toen de ontwerpster was: ooit ontwierp ze een lijn kinderkleding geïnspireerd op het Sovjetconstructivisme! Ze had het idee van de courgettes. Ik hield van haar: breedgerande, baretten …
E.S. Ze hebben hem ouder gemaakt. In 1996 ben ik ze voor hem gaan haken, ze werden zijn handelsmerk. Ik ben dol op breien sinds ik klein was. Als levendige tiener gaven ze me constant iets te doen: schaar, papier, lijm, kleuren, stukjes stof …
M.O. Hij heeft een gekke behendigheid. Ik, een lefty gecorrigeerd met geweld, ben een belemmering. Daarom ben ik geen muzikant geworden.
Kers op de taart
Je zult vechten, maar je ziet eruit als een perfecte match.
M.O. Nou, we hadden onze crises: 25 jaar is niet weinig. We hebben ze overwonnen door de relatie te transformeren.
E.S. Eerst volgde ik hem, we waren symbiotisch. Plots werden we onafhankelijk, omdat we begrepen dat dit de enige manier is om samen te blijven en ons goed te voelen.
Hoe ben je jaloers?
E.S. Het is niet meer wat het was … En laten we het hier sluiten.
M.O. Het hebben van deze kleine voorbijgaande ischemie twee en een half jaar geleden was de kers op de taart.
Grappen.
Nee ik meen het. Hij leerde me het niet aan te nemen. Zoals Zen zegt: als er een remedie is, waarom zou je je dan zorgen maken? Waarom zou u zich zorgen maken als er geen remedie is? Zonder de passie te verliezen, huh. Ik kon het gewoon niet. Deze herfst is echt stralend.
