Hallo lieve Esther,
je woorden geven me altijd zoveel troost, zelfs als ik de antwoorden lees op verhalen van mensen die ik niet ken. Dus besloot ik je vandaag te schrijven, met een beetje ervaring achter de rug, zodat ik beter kan begrijpen wat je me gaat vertellen, en misschien kun je me helpen een klein stukje van de puzzel te vullen dat ik heb gemist en waar ik al zoveel jaren over nadenk. Hoe bouw je een toekomst op als je een vreselijk verleden achter je hebt?
Ik heb 17 jaar therapie achter de rug, die begon op 20-jarige leeftijd omdat ik me al verpest voelde door het leven: familie menage à trois van 4 tot 16 jaar oud, overspelige moeder, die de standaard volledig verpestte zicht op het paar.Ik groeide op als enig kind, verdrietig, eenzaam en melancholisch. Als kind al overgevoelig. Volledig genegeerd door mijn ouders en vooral opgevoed met een vader die achter 20-jarigen begon aan te rennen toen hij 40 was (toen ik al 16 was), waardoor ik altijd op de laatste plaats kwam.
Dit uitgangspunt om je beter te laten begrijpen hoe ik vandaag, ondanks 17 jaar therapie, nog steeds vastzit uit angst, uit de noodzaak om de dynamiek van afwijzing na te bootsen, achter situaties waarin hij prompt verdwijnt. Ik voel me totaal niet aangetrokken tot goeden, ik walg echt van ze, ik vind ze lelijk, ook al ga ik er dan ook voor zitten om na te denken over het feit dat het een boycot is van een mogelijk bevredigende relatie. Maar ik kan het niet, ondanks verschillende pogingen.
De enige gezonde relatie die ik had was met M, hij was perfect voor mij, we waren samen van 26 tot 29 jaar, positief samenleven, ik moest hem verlaten omdat ik een sereniteit moest boycotten waardoor ik angstig werd , Ik leefde het als schoenen die te strak zitten, ook al zijn ze mooi.
Alleen korte en onbevredigende relaties: waarom?
Sindsdien, vandaag ben ik bijna 39, heb ik geen andere verhalen gehad behalve onbevredigende en heel erg korte, meestal verdwijnt hij na de tweede nacht van seks. En wat moet ik doen? Elke keer als ik emotioneel in de war raak, blijf ik nadenken over wat ik had kunnen doen voordat ik mezelf zo gemakkelijk had gegeven, want laten we eerlijk zijn, iedereen die continue afwijzing heeft meegemaakt en op jonge leeftijd door zijn ouders is genegeerd, zoekt als volwassene die emoties die zich identificeren als liefde. Wat ik tegen mezelf zeg is: ik zal hem overwinnen, ik zal zijn aandacht kunnen trekken, ik zal mooi, perfect, aardig zijn. Dezelfde dingen die ik tegen mezelf zei toen mijn vader me niet als een kind beschouwde. Maar wat een moeite. Ik zeg tegen mezelf hoe moeilijk het is om zo te leven?
Ik ben ervan overtuigd dat ik geen liefde verdien en daarom word ik als een fluitje van een cent behandeld door de eerste aantrekkelijke en emotioneel niet-beschikbare kerel.
Ik denk diep van binnen dat het handig voor me is om in deze situatie te blijven, ik breng de tijd alleen door met klagen over wat ik van plan ben met weer een andere man die ik heb ontmoet, ondanks dat ik een sterke, onafhankelijke vrouw ben, een bevredigende carrière, geconfronteerd met ik annuleer mezelf van mannen, ik word behoeftig, het klassieke ondergoed.
Overtuigd dat ik, toen ik bijna 40 en 10 jaar alleen was, zelfs jaren zonder met een man uit te gaan, mijn wens had kunnen vervullen: een ander gezin hebben dan het gezin dat ik had, maar misschien is het niet mogelijk of misschien maakt het me zo bang dat ik het niet eens wil proberen.
Bedankt voor je woorden die zeker een troost zullen zijn.
M.
Het antwoord van Ester Viola
Beste M.,
Experimenteren. Neem een wezen en plaats het in een ongelukkig gezin. Even geduld aub. Het is als een vergiftigde goudvis in een aquarium: hij wordt ziek of zijn tanden komen eruit.
Het enige zekere aan het leven is dat er altijd iemand is die het voor je probeert te verpesten, M.. Ze slagen. Laten we bij het begin beginnen, bij de boosdoeners, die twee grote schurken. Mama en papa.
Het verhaal is altijd hetzelfde: wat zijn ze alle drie mooi in het begin. Jij en ik, kleine jongen.
Ouderlijke relaties zijn een rolmodel in voor- en tegenspoed
Mama en papa hebben in principe goede bedoelingen: als je de Onschuldige ter wereld brengt, zul je de Onschuldige met scrupules en witte handschoenen moeten behandelen. Maar dan laat het leven, zo verraderlijk als alleen het kan zijn, je kennismaken met het grote geheim van alle gezinnen, gelukkig en ongelukkig: zelfs kinderen raken eraan gewend. En dus gaan we terug naar wat we voorheen waren: een beetje afgeleid, erg egoïstisch. Klootzakken, elk op hun eigen manier. En daarom kan een ouder ook buitenshuis verliefd worden. De onschuldige zal het wel begrijpen, denkt hij. En hij regelt het zelf wel. Niemand is ooit gestorven door de verkeerde ouders, toch?
En de Innocent sterft niet echt (maar we zijn dichtbij) en hij leert echt om zichzelf te redden. Alleen dat hij ondertussen iets geleerd heeft. En dat is voelen als een defect model.
We zijn op het punt waar je brief begint, M. – oftewel: wat gebeurt er als de schade is aangericht? Huil je om een bericht van je hart?
Nee meneer.
Vergelijk je ja of nee?
Een oplossing die bijna nooit fa alt, zijn vergelijkingen. Bij mij werken ze tenminste.
De verleiding om ongelukkig te zijn en medelijden met jezelf te hebben is groot, maar als ik klaag, dan de kinderen van de oorlog? Kinderen zonder brood, kinderen zonder water? De kinderen die slechte ouders – zoals ze waren – ze gewild zouden hebben?
Hier is het echter aan jou. Als je daarentegen gebruik wilt maken van het recht om je ongelukkig te voelen, maak je niet veel vergelijkingen.
De enige oplossing: actie ondernemen
De andere oplossing is handelen. Laat je klacht over slecht ouderschap niet vallen, maar ga toch verder. Het had mis kunnen gaan, dat is gebeurd. Dit is de enige les. "Het lot is wat het is, hoe zou het anders kunnen zijn?" schrijft Philip Roth.
En dan de feiten. Ervan uitgaande dat (uw) dat in de plannen voor de toekomst er moet zijn:
1) Iemand van wie je houdt
2) Bruiloft
Doe dan zoals in economische zaken. Omdat je rauw en overgevoelig bent, denk vooruit. Kies zonder aarzelen een serieuze kandidaat, word verliefd zoals bij sollicitatiegesprekken.
Om de beau monde () van stabiele relaties te oefenen, moet je van feiten houden zoals je van literatuur hield toen je twintig was.
Allereerst, M., wees concreet, praktisch en schurftig.
